برآورد افزایش بالقوه امید به زندگی با حذف هر یک از علل مرگ و میر در ایران در سال ۱۳۸۹

سابقه و هدف: مرگ و میر از وقایع حیاتی و طبیعی است که به عنوان پدیده ای زیستی، جمعیتی، اجتماعی و اقتصادی همواره مورد ‏توجه بوده است. یکی از ابعاد مطالعه مرگ و میر، بررسی عوامل مرگ و تعیین امید به زندگی در بدو تولد یا در سال های مختلف ‏زندگی می باشد. بعضی از بیماری ها و علل مرگ و میر باعث کاهش شدید امید به زندگی افراد در جامعه می شود. در این مطالعه میزان ‏افزایش امید به زندگی با حذف هر یک از علل مرگ و میر در ایران در سال 1389 برآورد گردید.‏ مواد و روش ها: اطلاعات استفاده شده در مطالعه حاضر مربوط به مرگ و میرهای ثبت شده در استان های کشور به جز تهران و ‏اصفهان در سال 1389 بود که از طریق اداره کل آمار و اطلاعات در سطح کشور جمع آوری شد. با تهیه جداول عمر چندکاهشی بر ‏مبنای تئوری مخاطرات رقابتی و اثر حذف علت اختصاصی در افزایش امید به زندگی در سنین مختلف، میزان اهمیت هر یک از علل ‏مشخص شد. همه محاسبات با استفاده از نرم افزار ‏sas‏ نسخه 9.1 انجام گردید.‏ یافته ها: حوادث غیر عمدی و بیماری های قلبی- عروقی بیشترین عامل خطر برای مردان بود. با حذف حوادث غیر عمدی، میزان ‏امید به زندگی در بدو تولد 17/2 سال و با حذف بیماری های قلبی- عروقی، 23/1 سال افزایش یافت. بیماری های قلبی- عروقی برای ‏زنان به عنوان مهم ترین خطر مرگ مشخص گردید؛ به طوری که حذف این خطر باعث بیشترین افزایش امید به زندگی در همه سنین ‏شد. حذف این خطر 23/1 سال به میزان امید به زندگی در بدو تولد افزود.‏ استنتاج: میزان افزایش امید به زندگی بر حسب حذف نوع علل و گروه های سنی متفاوت می باشد و با حذف بیماری های قلبی- ‏عروقی و حوادث افزایش بیشتری در امید به زندگی ایجاد خواهد شد.‏